آيه شماره 15  از سوره مبارکه احقاف
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ
و ما انسان را سفارش كرديم كه به والدين خود نيكى كند، مادرش او را با سختى حمل كرد و با سختى به دنيا آورد و دوران حمل تا از شير گرفتنش سى ماه (به طول كشد)، تا آنگاه كه به رشد كامل رسد و چهل ساله شود، گويد: پروردگارا! مرا توفيق ده تا نعمتى را كه بر من و بر پدر و مادر من لطف كردى، شكرگزارى كنم و عمل شايسته‏اى انجام دهم كه تو آن را بپسندى و فرزندانم را براى من صالح و شايسته گردان، همانا من 

ادامه مطلب...

 آيه شماره 13  از سوره مبارکه احقاف
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
همانا كسانى كه گفتند: پروردگار ما تنها خداست، سپس (بر ايمان و گفته خود) پايدارى كردند، هيچ بيمى بر آنان نيست و اندوهگين نخواهند شد.
به موقعيّت فعلى خود مغرور نشويم و صِرفِ اظهار ايمان را كافى ندانيم، بلكه استقامت بر آن و سرانجام و آينده را در نظر بگيريم. «قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقاموا» (چنانكه حضرت يوسف پس از نجات از سختى‏ها و رسيدن به عزيزى مصر، فرمود: «توفّنى مُسلماً والحقنى بالصالحين»خدايا! مرا مسلمان بميران و با نيكان محشور گردان)
ايمان به خدا، خوف از ديگران را از بين مى‏برد. «ربّنا اللّه... لاخوف عليهم»
تنها كسانى از گذشته خود پشيمان نمى‏شوند كه همواره در راه خدا حركت مى‏كنند. «ربنّا اللّه ثم استقاموا... لا هم يحزنون»

آيه شماره 5  از سوره مبارکه احقاف
وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّن يَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَن لَّا يَسْتَجِيبُ لَهُ إِلَى يَومِ الْقِيَامَةِ وَهُمْ عَن دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ
و كيست گمراه‏تر از كسى كه به جاى خداوند، كسانى را مى‏خواند كه تا روز قيامت پاسخش را نمى‏دهند و حتّى از خوانده شدن خود بى‏خبرند.
انحرافات فكرى و اعتقادى، بالاترين انحرافات بشر است. «من أضلّ»
هر راهى غير از راه خداوند، گمراهى است. «مَن اضل ممّن يدعوا من دون اللّه»
مردم، براى دنيا سراغ غير خدا مى‏روند، در حالى كه آنها نه تنها در دنيا كمكى نمى‏كنند، بلكه در قيامت هم دشمن مى‏شوند. «لايستجيب له... كانوا لهم اعداء»
پيوندهاى غير الهى و شرك آلود دنيوى، به عناد و روابط خصمانه در قيامت تبديل خواهد شد. «اذا حشر النّاس كانوا لهم أعداء»
درخواست از ديگران، اگر به جاى خداوند باشد، نوعى عبادت و پرستش است كه با توحيد سازگار نيست. «دعائهم... بعبادتهم»